Tężnia nr 1
Zapisz
Zapisano
1824 - dziś
52°53'01.466" N
18°47'10.725" E
18°47'10.725" E
Tężnia to nie tylko inhalatorium, lecz przede wszystkim element ciągu technologicznego produkcji soli. Służy do odparowywania na wolnym powietrzu pod wpływem wiatru i ciepła słonecznego solanki wydobywanej z głębi ziemi.
Tężnia nr 1 ma długość 653,3 m. Można na nią wejść - na jej szczycie znajduje się taras widokowy.
Tężnia to nie tylko inhalatorium, lecz przede wszystkim element ciągu technologicznego produkcji soli. Służy do odparowywania na wolnym powietrzu pod wpływem wiatru i ciepła słonecznego solanki wydobywanej z głębi ziemi. Jest budowlą wykonaną z drewna, węższą u góry. Na wierzchu biegną: drewniany chodnik oraz rynny z solanką, która była kiedyś pompowana ze źródeł na górę przez wiatraki po to, by ściekać do dolnych rynien przez gałązki krzewów. Szkielet tężni wypełniają cierniowe gałęzie. Najbardziej nadaje się do tego tarnina ze względu na swoją sprężystość. Wymienia się ją co kilkanaście lat, w zależności od jej zasklepienia gipsem i krzemionką. Zbiornik solanki osadzony jest na palach dębowych. U podstawy tężnie liczą 10 metrów szerokości. Ich wysokość wynosi średnio 15,8 m. Szkielet konstrukcji stanowią grube belki wykonane z drewna sosnowego. Budowlę podtrzymują drewniane wsporniki.
Budowę ciechocińskich tężni rozpoczęto w 1824 r. Zaprojektował je inż. Jan Jakub Graff, profesor Akademii Górniczej w Kielcach, (Tablica pamięci Jana Jakuba Graffa mieści się pomiędzy tężniami nr 1 i 3.). Budowniczym był Karol Knake. Są najbardziej rozpoznawalnym znakiem uzdrowiska. Tężnia widnieje w herbie miasta.
